Η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, που γιορτάζεται στις 8 Μάρτη κάθε έτους, δεν αποτελεί μία ακόμη καταναλωτική φιέστα, όπως, δεκαετίες τώρα, προωθεί και επιβάλλει το καπιταλιστικό σύστημα εξουσίας.
Δεν αποτελεί την ετήσια υποχρέωση αναγνώρισης της αξίας της γυναικείας υπόστασης, μέσω της προσφοράς ενός δώρου, ως έκφραση αγάπης. Δεν είναι η ευκαιρία και η αφορμή για ένα ξεφάντωμα στα μπουζούκια.
Η 8 του Μάρτη, η γιορτή της γυναίκας, είναι μια ημέρα συλλογικής ταξικής μνήμης και τιμής στις εργάτριες των υφαντουργείων και των ραφτάδικων της Νέας Υόρκης, που στις 8 Μάρτη 1857, κατέβηκαν σε απεργία διεκδικώντας μείωση των ωρών εργασίας στις 10 από τις 16 την ημέρα που δούλευαν τότε, ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και ίση αμοιβή με τους άντρες συναδέλφους τους.
Ημέρα μνήμης και τιμής, στις πρωτοπόρες γυναίκες εργάτριες, που έκαναν δική τους υπόθεση το ταξικό εργατικό κίνημα και σήκωσαν το ανάστημα τους απέναντι στην εργοδοσία και το κράτος. Στις γυναίκες που αψήφησαν τις σφαίρες των αστυνομικών και των μπράβων του παρακράτους και έδωσαν τη ζωή τους για να έχουμε όλοι μια καλύτερη κοινωνία. Για μια κοινωνία με ίσα δικαιώματα στην εργασία και τη ζωή, μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι.
Τα τελευταία χρόνια, η επίθεση της μεγαλοεργοδοσίας και των αφεντικών στα εργατικά κεκτημένα και δικαιώματα, η επίθεση του κεφαλαίου και της αστικής τάξης στις εργατικές λαϊκές οικογένειες, έχει πάρει ακραία και ανεξέλεγκτη μορφή.
Μισθοί και συντάξεις “πετσοκόβονται”. Η ανασφάλιστη και κακοπληρωμένη εργασία, αποτελούν πλέον σύνηθες φαινόμενο. Κατακτήσεις που κερδήθηκαν με αίμα, χάνονται μέρα με τη μέρα. Η ανεργία αποτελεί θηλιά στο λαιμό όλων μας. Προσπαθούν να καταργήσουν ακόμη και το δικαίωμα στην απεργία. Οι σειρήνες του πολέμου ηχούν πλέον σχεδόν σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Τα λαϊκά εργατικά νοικοκυριά στενάζουν και εξαθλιώνονται, ενώ την ίδια στιγμή, τα αφεντικά των μονοπωλιακών ομίλων, των εργοστασίων και των μεγάλων επιχειρήσεων αυξάνουν τα κέρδη τους.
Η επίθεση που δέχεται η λαϊκή εργατική οικογένεια, είναι ακόμη πιο δυσβάσταχτη για τις γυναίκες μέλη της. Βιώνουν κυριολεκτικά μια διπλή εκμετάλλευση.
Οι πολιτικές που προωθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και εφαρμόζουν οι εγχώριες αστικές κυβερνήσεις για να στηρίξουν την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, συνθλίβουν τις γυναίκες εργάτριες. Τις “στύβουν” ανάμεσα στον εργασιακό μεσαίωνα που βιώνουν και τις απαιτήσεις της μητρότητας και των γυναικείων αναγκών συνολικότερα, η ικανοποίηση των οποίων αποτελεί ατομική τους υπόθεση αλλά και ένα ακριβοπληρωμένο εμπόρευμα.
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι.
Η απάντηση του εργατικού ταξικού κινήματος απέναντι στην επίθεση που δέχεται, απέναντι στην εξαθλίωση που βιώνει η εργατική οικογένεια, δεν μπορεί να είναι άλλη από την ενδυνάμωση της πάλης του απέναντι στους εκμεταλλευτές του.
Η ενίσχυση του ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος, των ταξικών σωματείων – συλλόγων και ενώσεων αποτελεί καθήκον για κάθε εργάτη και εργάτρια. Η ενδυνάμωση της πάλης για εργατικά δικαιώματα, για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της γυναίκας, για το δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο, για μια ζωή χωρίς πολέμους, φτώχεια και προσφυγιά είναι ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσουμε το αγωνιστικό περιεχόμενο της ημέρας της γυναίκας.
Στο πλαίσιο αυτό, το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Λαμίας, συνδιοργανώνει με την ομάδα Λαμίας της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας, εκδήλωση με θέμα: “Τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα των γυναικών”, την Πέμπτη 8 Μαρτίου και στις 19.00 στην αίθουσα του Εργατικού Κέντρου στην πλατεία Διάκου της Λαμίας.
Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ
