Με αφορμή πρόσφατο δημοσίευμα στο διαδίκτυο το οποίο ήγειρε ερωτηματικά σχετικά με την ορθότητα της απόφασης για ματαίωση του έργου της Ζεύξης του Μαλιακού, θα ήθελα παραθέτοντας τα γεγονότα να καταδείξω γιατί λήφθηκε αυτή η απόφαση τότε.
Καταρχήν ως προοίμιο θα επισημάνω ότι, αν θέλουμε να δούμε την συντομότερη διαδρομή από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη, αρκεί να τραβήξουμε μια ευθεία γραμμή που να συνδέει τις δύο πόλεις.
Είναι η χάραξη που έχει σήμερα η σιδηροδρομική γραμμή υψηλών ταχυτήτων ΣΓΥΤ και φυσικά εννοείται ότι περνάει μέσα από τη Λαμία.
Όμως η χάραξη της ΠΑΘΕ, στο κομμάτι της μετά τη Λαμία, από την οποία όπως ανέφερα θα περνούσε και η πλέον σύντομη χάραξη, αντί να συνεχίσει βόρεια, κατευθύνεται προς ανατολάς και περνάει πολύ κοντά στο Βόλο.
Η επιλογή αυτή έγινε, για να μην αποκοπεί τελείως από τον οδικό άξονα «κορμό» της χώρας η συγκεκριμένη περιοχή αλλά και για άλλους εθνικούς λόγους, αλλά σε κάθε περίπτωση η ΠΑΘΕ δεν σχεδιάστηκε (αντίθετα με την ΣΓΥΤ του σιδηροδρόμου) με στόχο την συντομότερη διαδρομή Αθήνας Θεσσαλονίκης αλλά για να εξυπηρετεί και άλλες εθνικές ανάγκες.
Όσον αφορά λοιπόν στα γεγονότα, η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ πρότεινε την παράκαμψη του πετάλου του Μαλιακού, στο οποίο μάλιστα τότε γίνονταν πάρα πολλά τροχαία δυστυχήματα, με την κατασκευή μιας υποθαλάσσιας ζεύξης.
Όλοι οι φορείς της Λαμίας αντέδρασαν γιατί θεωρούσαν ότι φθηνότερο για το ελληνικό κράτος και καλύτερο για τη Λαμία θα ήταν η ανακατασκευή του φονικού πετάλου του Μαλιακού και η μετατροπή του σε κλειστό αυτοκινητόδρομο έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η ασφάλεια, να συντομευθεί ο χρόνος και ασφαλώς να μην απομονωθεί η Λαμία η έδρα της περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας με την αλλαγή ενός καθεστώτος που λειτουργούσε αναπτυξιακά και διοικητικά από το 1963, όταν κατασκευάστηκε η ΠΑΘΕ.
Οι φορείς της πόλης ακολουθώντας απολύτως την νομιμότητα προσέφυγαν κατ´ αρχήν δικαστικά, όμως μετά την εκδίκαση των προσφυγών στο Συμβούλιο της Επικρατείας και την απόρριψη τους, υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου, το έργο φαινόταν να προχωράει στην κατασκευή του.
Αλήθεια ένα τέτοιο έργο εθνικής εμβέλειας δεν είναι αυτονόητο ότι έπρεπε να συνοδεύεται από πλήρεις μελέτες και ότι τουλάχιστον θα λάμβανε πρόνοια να μην βλάπτει το περιβάλλον και να λαμβάνει όλα τα μέτρα για να μην το υποβαθμίσει;
Ως Δήμαρχος τότε ασφαλώς νοιαζόμουνα για τα οικονομικά και αναπτυξιακά συμφέροντα της Λαμίας την οποία εκπροσωπούσα και τα διεκδίκησα με κάθε νόμιμο τρόπο, αλλά πέστε μου, η τότε Κυβέρνηση δεν έπρεπε να νοιάζεται για την αποφυγή της υποβάθμισης του περιβάλλοντος της περιοχής μας, κομματιού της εθνικής μας επικράτειας, μια υποβάθμιση με οδυνηρές οικονομικές και αναπτυξιακές συνέπειες; Δεν θα έπρεπε να ξεκινήσει ένα τέτοιο έργο τηρώντας όλες τις προϋποθέσεις της νομιμότητας;
Μαζί με όλους τους φορείς της περιοχής απευθύνθηκα στην Επιτροπή Περιβάλλοντος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία αφού μελέτησε το θέμα δεν έκανε τίποτε άλλο από το να ζητήσει από τον κ. Λαλιώτη, τον τότε Υπουργό, το αυτονόητο, να περιγράψει δηλαδή μέσα στην μελέτη το πού θα πήγαιναν τα εκατομμύρια κυβικών λάσπης από τα βυθοκορήματα, με ποια μέτρα θα προστατευόταν το περιβάλλον και ασφαλώς το πώς θα γινόταν η αποκατάστασή του μετά την κατασκευή του έργου. Ζήτησε δηλαδή να περιγραφεί και να κοστολογηθεί στην μελέτη η πρόβλεψη για την προστασία και την αποκατάσταση του περιβάλλοντος.
Μετά λοιπόν από νέα μελέτη που εκπόνησε το Υπουργείο και που συμπεριέλαβε το κόστος της περιβαλλοντικής αποκατάστασης, το αρχικό κόστος του έργου έφτασε σε ύψη που δεν το καθιστούσαν ελκυστικό για τους εργολάβους (που φαινόταν να έχουν ισχυρό ενδιαφέρον για ένα έργο που θα είχε μόνο κέρδος για αυτούς) και τελικά το έργο της υποθαλάσσιας ζέστης του Μαλιακού ματαιώθηκε.
Επικαλούμενος την λογική κάθε Έλληνα ρωτάω: Μπορεί κάποιος να συμφωνήσει σε ένα σύγχρονο τεχνικό έργο, το οποίο θα κατέστρεφε τον Μαλιακό κόλπο ανεξέλεγκτα και όλο το περιβάλλον της περιοχής μέσα αλλά και έξω από τη θάλασσα; Γιατί είναι προφανές ότι το έργο είχε σχεδιαστεί να κατασκευαστεί χωρίς καμία περιβαλλοντική πρόβλεψη.
Διαφωνεί κάποιος ότι η τότε κυβέρνηση ήθελε να κατασκευάσει «άρπα- κόλλα» ένα μνημειώδες έργο το έργο χωρίς περιβαλλοντικές μελέτες, χωρίς να νοιάζεται για τις επιπτώσεις και την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος μιας ολόκληρης περιοχής ;
Σήμερα, αρκετά χρόνια μετά, και έχοντας πλέον μετατραπεί το φονικό πέταλο του Μαλιακού σε έναν σύγχρονο ασφαλή αυτοκινητόδρομο, αισθάνομαι απόλυτα δικαιωμένος γιατί υπερασπίστηκα τα συμφέροντα και την θέση της πόλης μου της Λαμίας ως εθνικού κυκλοφοριακού κόμβου Α´ τάξεως και θεωρώ απλούστευση και προϊόν μονομερούς ενημέρωσης τον «θρήνο» για την ματαίωση της Ζεύξης του Μαλιακού.
Το Κράτος οφείλει διαχρονικά, όπως όλοι, να σέβεται και να τηρεί τους νόμους που εκείνο ψηφίζει ».
ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ν. ΚΟΤΡΩΝΙΑΣ
Βουλευτής Ν.Δ. Ν. Φθιώτιδας
