Τα αποτελέσματα του προχτεσινού Γιούρογκρουπ και η επιστροφή των εκπροσώπων του κουαρτέτου στην Αθήνα τις επόμενες μέρες σηματοδοτούν την ανανέωση της αντιλαϊκής επίθεσης, με το Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά να βρίσκονται και πάλι στο στόχαστρο.
Παρά τον προπαγανδιστικό κουρνιαχτό της κυβέρνησης και των επιτελείων της, η πραγματικότητα δεν μπορεί να κρυφτεί. Η κυβέρνηση συμφώνησε να προνομοθετήσει νέα μέτρα σε βάρος εργαζομένων και συνταξιούχων, τα οποία θα τεθούν σε εφαρμογή με την ολοκλήρωση του 3ου μνημονίου κι ενώ ακόμα «τρέχουν» οι προηγούμενες ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση.
Επιβεβαιώνεται έτσι ότι ήταν λόγια του αέρα και προπέτασμα καπνού οι καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης ότι το Ασφαλιστικό «έκλεισε» με την ψήφιση του νόμου – λαιμητόμου 4387/2016 τον περασμένο Μάη και ότι δεν θα υπήρχαν άλλα πρόσθετα μέτρα σε βάρος των ήδη συνταξιούχων.
Τώρα, το Ασφαλιστικό επανέρχεται ως βασικό στοιχείο της δεύτερης «αξιολόγησης» και, όπως είχε διαφανεί από τις συζητήσεις κυβέρνησης – κουαρτέτου πριν τις γιορτές, ξανατίθεται ζήτημα για την κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς» στις καταβαλλόμενες συντάξεις, για την οποία η κυβέρνηση έσκιζε τα ρούχα της ότι δεν θα την αγγίξει!
Λόγος γίνεται για επιπλέον 1% του ΑΕΠ, που πρέπει να «εξοικονομηθεί», πέραν των 8,2 δισ. ευρώ που αφαιρεί ο πρόσφατος νόμος για τις συντάξεις και μόνο για την τετραετία 2016-2019. Τώρα, γίνεται φανερό ότι ο περίφημος «επανυπολογισμός» όλων των καταβαλλόμενων συντάξεων που προέβλεπε ο 4387/2016, ήταν το υπόβαθρο για να προχωρήσει παραπέρα το πετσόκομμα των συντάξεων.
Μπροστά σε αυτά τα δεδομένα, η κυβέρνηση προσπαθεί να κοροϊδέψει και να εξαπατήσει πάλι το λαό. Από τη μια διαβεβαιώνει το κεφάλαιο ότι θα νομοθετήσει τα συμφωνημένα μέτρα κι από την άλλη προσπαθεί να χρυσώσει το χάπι στο λαό, υποσχόμενη «αντισταθμιστικά».
Μόνο που ειδικά οι συνταξιούχοι έχουν πικρή εμπειρία για το τι σημαίνουν τα «αντισταθμιστικά» της κυβέρνησης. Οπως στην περίπτωση του ΕΚΑΣ, που ενώ τους έκοψε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, τους «φιλοδώρησε» με μερικές δεκάδες, που κι αυτά αφορούν προσωρινά μέτρα, ενώ η περικοπή του ΕΚΑΣ και τελικά η κατάργησή του είναι μόνιμη.
Γίνεται φανερό για μια ακόμη φορά ότι η επίθεση στην Ασφάλιση δεν έχει ημερομηνία λήξης, στο όνομα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας των καπιταλιστικών ομίλων. Ιδιο είναι το ζητούμενο και στην περίπτωση των νέων ανατροπών στα Εργασιακά, τα οποία συμπεριλήφθηκαν επίσης στη συμφωνία στο Γιούρογκρουπ.
Βέβαια, και για τα Εργασιακά η κυβέρνηση έχει έτοιμα τα προπαγανδιστικά της «μοτίβα», όπως η «επιστροφή στην κανονικότητα» και η εφαρμογή του περίφημου «ευρωπαϊκού κεκτημένου». Μόνο που είναι η εφαρμογή του «ευρωπαϊκού κεκτημένου» που κατοχυρώνει την εργασιακή ζούγκλα στην αγορά εργασίας.
Χτες, βγήκαν τα στοιχεία της «Εργάνης» και, όπως προκύπτει, στις 2,269 εκατομμύρια νέες συμβάσεις μισθωτής απασχόλησης που υπεγράφησαν από το Γενάρη του 2016 μέχρι και το Γενάρη του 2017, οι 1,232 εκατ. συμβάσεις, δηλαδή το 55%, ήταν μερικής απασχόλησης και εκ περιτροπής εργασίας. Αυτό είναι το «ευρωπαϊκό κεκτημένο», που όχι μόνο νομιμοποιεί, αλλά και προωθεί την «ευελιξία» κάθε μορφής, την υποαπασχόληση, τους μισθούς και τα μεροκάματα πείνας.
Αυτό είναι το «κεκτημένο» που, σύμφωνα με πρόσφατη απάντηση της Επιτρόπου Απασχόλησης, Μ. Τίσεν, σε Ερώτηση ευρωβουλευτών του ΚΚΕ για το αίσχος του υπο-κατώτερου μισθού των 511 ευρώ μεικτά, έλεγε πως «πολλά κράτη – μέλη είθισται να θέτουν διαφοροποιημένους συντελεστές σχετικά με το νόμιμο κατώτατο μισθό ή μειωμένες εισφορές Κοινωνικής Ασφάλισης για τους εργαζόμενους νεαρής ηλικίας ή για τους εργαζόμενους χωρίς προηγούμενη εργασιακή εμπειρία».
Οσο για την «επιστροφή στην κανονικότητα» που αναμασούν τα κυβερνητικά στελέχη, η ίδια Επίτροπος έλεγε για τις Συλλογικές Συμβάσεις πως «στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού προγράμματος στήριξης της σταθερότητας για την Ελλάδα, η ελληνική κυβέρνηση έχει δεσμευτεί να επανεξετάσει τα πλαίσια των συλλογικών διαπραγματεύσεων, των ομαδικών απολύσεων και της συνδικαλιστικής δράσης. Στόχος είναι η ανάπτυξη ενός πλαισίου που θα ευνοεί τον κοινωνικό διάλογο, την ανταγωνιστικότητα…».
Κατά συνέπεια, η ανταγωνιστικότητα είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής της ΕΕ, το κεκτημένο της. Είναι κεκτημένο για το μεγάλο κεφάλαιο, που θέλει να έχει λυμένα τα χέρια του. Αυτή την πραγματικότητα επιδιώκει να παγιώσει στο διηνεκές η μεγαλοεργοδοσία στην Ελλάδα, για τα συμφέροντα της οποίας νομοθετεί ο ΣΥΡΙΖΑ, σε συνέχεια των προηγούμενων κυβερνήσεων. Γι’ αυτό, άλλωστε, μέχρι τώρα δεν κατάργησε ούτε ένα «γιώτα» από το αντεργατικό καθεστώς. Γι’ αυτό πρόσθεσε πάνω εκεί και τις δικές της «πινελιές».
Η εξυπηρέτηση επομένως των αναγκών του κεφαλαίου είναι αυτή που υπαγορεύει και το νέο πακέτο μέτρων. Στην περίπτωση του Ασφαλιστικού, αυτά στοχεύουν στην παραπέρα μείωση του «μη μισθολογικού κόστους», προκειμένου το κράτος να εξασφαλίσει κεφάλαια που θα τα μεταφέρει στην καπιταλιστική ανάπτυξη, με εισφοροαπαλλαγές, φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις στο κεφάλαιο.
Στα Εργασιακά, τα νέα μέτρα μεταφράζονται σε παραπέρα διάλυση των εργασιακών σχέσεων, ώστε να γίνει ακόμα φτηνότερη η εργατική δύναμη. Αυτός είναι ο πυρήνας της αντιλαϊκής πολιτικής κυβέρνησης και εργοδοσίας, με τον οποίο οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα έχουν να αναμετρηθούν.
