Οι καλλιτέχνες του ΣΚΕΤΚΕ Βίκυ Βλαχογιάννη και Στέλλα Μαντοπούλου μας παρουσιάζουν τη ζωή και το έργο τους


Tags |

Με αφορμή την έκθεση ζωγραφικής των μελών του Σ.Κ.Ε.Τ.Κ.Ε.  Βίκυς Βλαχογιάννη και Στέλλας Μαντοπούλου που θα πραγματοποιηθεί στον χώρο τέχνης “Παλαιά Δημοτική Αγορά” από τις 18 Νοεμβρίου μέχρι και τις 3 Δεκεμβρίου 2016 οι δύο καλλιτέχνες μας παρουσιάζουν την μέχρι τώρα πορεία τους.

 

ΒΙΚΥ ΒΛΑΧΟΓΙΑΝΝΗ

βιογραφικό

vlaxogianni-1Γεννήθηκε στα Γιαννιτσά Πέλλας
Είναι ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Κεντρικής Ελλάδας (Σ.Κ.Ε.Τ.Κ.Ε.) όπου διετέλεσε πρόεδρος από το 1999 έως το 2016 .

Είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας (ΕΕΤΕ) και του Συλλόγου Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Βόρειας Ελλάδας (ΣΚΕΤΒΕ) Την περίοδο 1999-2002 οργανώνει και επιμελείται τις εκθέσεις στη Δημοτική Πινακοθήκη Λαμίας (Αλέκος Κοντόπουλος), όπου υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου.                                                                                                  Από το 1999 μέχρι το 2015 διετέλεσε Καλλιτεχνική Διευθύντρια των Εικαστικών Εργαστηρίων του Δήμου Λαμιέων. Παρακολούθησε στην Αθήνα κύκλο εκπαιδευτικών σεμιναρίων του Υπουργείου Πολιτισμού και του Centre Georges Pompidou σχετικά με την εκπαιδευτική, οργανωτική και λειτουργική συγκρότηση των Δημοτικών Εικαστικών Εργαστηρίων.

Έχει διακριθεί για το έργο της από την Ακαδημία Ελληνικής Γλώσσας και Πολιτισμού Γερμανίας

Συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις καθώς και σε διεθνή συμπόσια Καλλιτεχνών στην Πολωνία, Ουκρανία, Ολλανδία, Σλοβακία, Ρουμανία, Ιταλία, Αίγυπτο, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Πραγματοποίησε ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.                                                                                             Προλόγισαν και έγραψαν για το έργο της ο Κώστας Ζουράρις, η Έλλη Καπλάνη Κοκκίνη, ο Γιάννης Κολλοκοτρώνης, ο Γιώργος Βέης, Ο Αντώνης Πλατανιάς κ.α.

Ζει και εργάζεται στη Λαμία.

 

Αποσπάσματα από κείμενα σχετικά με το έργο της Βίκυς Βλαχογιάννη

Η  Έλλη Καπλάνη Κοκκίνη, Ιστορικός, Κριτικός Τέχνης γράφει                                                                                                             ..Δημιουργός με οξύτατη ευαισθησία, εμπειρία και γνώση των υλικών μέσων η Βίκυ Βλαχογιάννη, οργανώνει μεθοδικά, εδώ και αρκετά χρόνια την προσωπική σημειολογική και άκρως ενδιαφέρουσα μυθολογία της.

Χρησιμοποιώντας την ανορθόδοξη αλήθεια του υπερβατισμού της εικόνας, δείχνει να αποστρέφεται με τον τρόπο αυτό, την πολύπλοκη δραματικότητα της ζωής, εξορκίζοντάς την με μία ευφρόσυνη διάθεση, που μόνον η αφοπλιστική γοητεία της αθωότητας μιας παιδικής ματιάς μπορεί να προσφέρει.                                                                                                                                            ..Τα έργα της διακρίνονται για την ερμηνεία όσο και τα ευρηματικά εικαστικά τεχνάσματα. Ορίζουν ένα ιδιαίτερο ζωγραφικό ιδίωμα, η πολυμέρεια του οποίου συνίσταται στην ικανότητά της να ανασκευάζει κατά βούληση το ορατό, να το διαπλέκει με το φανταστικό, καταφεύγοντας κατά περίπτωση στην υπερβολή, προκειμένου να τονιστεί ο φορτισμός των προσωπικών της αποθεμάτων..

 

Ο Γιάννης Κολοκοτρώνης, Καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης Δημοκρίτειου Πολυτεχνείου Θράκης αναφέρει σχετικά

..Η Βλαχογιάννη είναι συνειδητοποιημένη απόγονος των λαϊκών ζωγράφων και των εικονογράφων παραμυθιών οι οποίοι αλλοίωναν την εικόνα ενός σπιτιού και συνδύαζαν ποικίλες οπτικές γωνίες της προοπτικής στην ίδια σύνθεση. Το κάνει επίσης, για να δώσει αξία στον αυθορμητισμό της γραφής ενός παιδιού που δεν έχει προλάβει να τιθασεύσει ακόμη με τη λογική το αυτόματο άπλωμα της φαντασίας του πάνω σε μία λευκή επιφάνεια και παραθέτει όγκους και σχήματα που σημειολογικά αναφέρονται στα πράγματα που το περιβάλλουν.

..Η καλλιτέχνης δείχνει να έχει ανακαλύψει μία προσωπική γραφή ονειρικής αφήγησης που διατηρεί ενεργά τα στοιχεία του λυρισμού καθώς προσπαθεί να δημιουργήσει εικόνες που μιλούν για το κενό της επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων και την υπέρβαση της ανθρώπινης μοναξιάς μέσω της μυθιστορίας.                                        ..Οι εικόνες της με τους λεπταίσθητους κραδασμούς, ωθούν τον θεατή να ανυψωθεί πάνω από την καθημερινότητα και να την αντιμετωπίσει τροποποιημένη με τη απλοϊκότητα του παιδικού βλέμματος και το δυνατό λυρισμό της ποίησης.

 

ΣΤΕΛΛΑ ΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

mantopoulouΗ   Στέλλα Μαντοπούλου αποφοίτησε με άριστα το 2004 από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας όπου σπούδασε ζωγραφική  με δάσκαλο το Δημήτρη Σακελλίων ,τη Λεώνη Βιδάλη και το Γιώργο Καζάζη. Διορίστηκε το 2005 καθηγήτρια εικαστικών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση μέσω εξετάσεων του Α.Σ.Ε.Π. Είναι μέλος του επιμελητηρίου εικαστικών τεχνών Ελλάδος  Ε.Ε.Τ.Ε και του συλλόγου Σ.Κ.Ε.Τ.Κ.Ε. που εδρεύει στη Λαμία και είναι από φέτος πρόεδρός του. Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις του Ε.Ε.Τ.Ε. σε όλη την Ελλάδα και σε κάθε έκθεση του Σ.Κ.Ε.Τ.Κ.Ε τα τελευταία 4 χρόνια που είναι μέλος του. Έχει κάνει την ατομική έκθεση “τρόπος του λέγειν” στην  Δημοτική Πινακοθήκη “Αλέκος Κοντόπουλος” της  Λαμίας το 2013.  Ζει  στη Φθιώτιδα τα τελευταία 11 χρόνια και διδάσκει σε γυμνάσια και λύκεια της περιοχής. Τώρα κάνει το μεταπτυχιακό της στη Δημιουργική Γραφή στο ανοιχτό Ελληνικό Πανεπιστήμιο.

Ο Βίκτορ Σκλόφσκι ( Ρώσος κριτικός και συγγραφέας 1893-1984) γράφει για την τέχνη…

“ […] η συνήθεια καταβροχθίζει έργα, ρούχα, έπιπλα, την ίδια τη γυναίκα μας και το φόβο του πολέμου […] και η τέχνη υπάρχει για να μπορούμε να ανακτήσουμε την αίσθηση της ζωής. Η τέχνη υπάρχει για να μας κάνει να νιώσουμε τα πράγματα, για να κάνει την πέτρα πέτρινη”.

Αυτή την αναζήτηση του τρόπου να ανοικειώσει η ζωγραφική μου το τετριμμένο για να το ξαναδώ όχι όπως το γνωρίζω, αλλά όπως το αντιλαμβάνομαι, έχω θέσει ως στόχο μου. Δυο χέρια, πόδια, το γέρικο πρόσωπο, κομμάτια του σώματος του φθαρτού. Τα κουβαλάμε, τα συναντάμε, τα κοιτάζουμε μα ίσως…ποτέ δεν τα είδαμε. Ενταγμένα σε ένα περιβάλλον κατακερματισμένο, συνεχώς δομούμενο και αποδομούμενο, δικά μας αποσπάσματα, μοιάζει να τρώγονται από το κατασκευασμένο, αβάσταχτο σύμπαν του σκυροδέματος. Άλλοτε πάλι το ανθρώπινο αντιστέκεται ρηγματώνοντας ανεπανόρθωτα την αστική ψευτιά και βγαίνει μπροστά. Παίρνει την καυτή πρώτη ανάσα μιας δεύτερης ευκαιρίας στο δρόμο που χαράζουν οι ρυτίδες του…Έτσι, παλεύω να κάνω τη σάρκα σάρκινη και τον πόνο ανάγκη.      

Στέλλα Μαντοπούλου     Ζωγράφος-  εκπαιδευτικός