Ο Όμιλος Φθιωτών Λογοτεχνών & Συγγραφέων παρουσιάζει το βιβλίο « Η δυναμική της παλιγγενεσίας (1700-1821)»

Ο Όμιλος Φθιωτών Λογοτεχνών & Συγγραφέων παρουσιάζει το βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά «Η δυναμική της παλιγγενεσίας (1700-1821)» από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2015, σελίδες 720. Η παρουσίαση θα γίνει στην αίθουσα «Δαβανέλλου» την Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2016, ώρα 19.00

Ομιλητές: Βάρσος Χρόνης, Γιώργος Καραμπελιάς & Αντώνης Πλατανιάς

Το βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά 1821 – Η δυναμική της παλιγγενεσίας – Β ́ τόμος του τετράτομου έργου «Η διαμόρφωση του νεώτερου ελληνισμού (1204-1922)», που εγκαινιάστηκε με το έργο του για το 1204, περιγράφει την περίοδο της τουρκοκρατίας και επικεντρώνεται στα χρόνια, 1700-1821. Γράφει ο συγγραφέας στην Εισαγωγή του: «Σε μια συγκυρία βαθύτατης κρίσης του ελληνισμού, αναγκαία προϋπόθεση για να συνεχίσουμε να

υπάρχουμε ως αυτόνομο συλλογικό υποκείμενο, είναι ο απολογισμός της ιστορικής μας πορείας, δεδομένου ότι η ιδιοπροσωπία του ελληνικού έθνους είναι ιστορικής υφής. Μπορούμε να αντικρύσουμε το ίδιο μας το μέλλον μόνον εφ’ όσον έχουμε συνείδηση και γνώση της ιστορικής μας διαδρομής». Εξετάζει την οικονομική, κοινωνική, πολιτική και θρησκευτική/εκκλησιαστική ιστορία της Αναγέννησης:

Το Α ́ μέρος, αφορά στην οικονομική και κοινωνική ζωή του υπόδουλου ελληνισμού. Πράγματι οι Έλληνες έχουν δύο δυνατότητες: είτε θα αναπτύξουν μια παραγωγική δραστηριότητα καταφεύγοντας στις ορεινές, ημιορεινές και απομονωμένες περιοχές, όπως τα άγονα νησιά η τα Αμπελάκια. Παράλληλα στα μεγάλα κέντρα, την Πόλη, τη Σμύρνη, τη Θεσσαλονίκη, ή τα κέντρα της διασποράς, ι Έλληνες έμποροι θα υποχρεωθούν να λειτουργούν ως ενδιάμεσοι, ως μεταπράτες, ανάμεσα στην αποικιοκρατική Δύση και την οθωμανική ημιαποικία.

Το Β ́ μέρος περιγράφει, τα στρατιωτικά και πολιτικά συμβάντα με μια οπτική που αποδίδεται με την ακόλουθη φράση του Σβορώνου:

Η αντιστασιακή διαδικασία παίρνει διάφορες μορφές: από την απλή προσαρμογή στις εκάστοτε συνθήκες, με προοπτική τη διείσδυση στους πολιτικοκοινωνικούς μηχανισμούς της κατάκτησης και τη μετατροπή τους σε όργανα εθνικής συντήρησης (εκκλησία-Φαναριώτες-κοινότητες-αρματολοί, στην Τουρκοκρατία)…, ως τη συνεχή παθητική ή ένοπλη αντίσταση (κλεφτουριά – αλλεπάλληλα, έστω και ξενοκίνητα, κινήματα) που κατέληξαν στην εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση του ’21 (Νίκος Σβορώνος, Επισκόπηση…, ό.π., σσ. 12-13.).

Στο Γ ́ μέρος, σκιαγραφείται η δράση της Εκκλησίας και ο καθοριστικός ρόλος της ορθοδοξίας στην επιβίωση του ελληνισμού, από την καθημερινή αντίσταση, τους νεομάρτυρες, τον Κοσμά Αιτωλό, μέχρι την άμεση εμπλοκή στις ένοπλες επαναστατικές απόπειρες, από τον Διονύσιο Φιλόσοφο, έως τον Παπαφλέσσα, με εκτενή αναφορά στο «Κρυφό σχολειό» και στη σύγκρουση με τον επιθετικό καθολικισμό, που θα κορυφωθεί, με τον πατριάρχη Κύριλλο Λούκαρι και με τον «αναβαπτισμό».

Το Δ ́ μέρος –«Η επαναστατική σύνθεση»–, περιλαμβάνει τρία εκτενή κεφάλαια που επιχειρούν να συλλάβουν την ελληνική ιδαιτερότητα: Το πρώτο πραγματεύεται τα φραγκοκρατούμενα Επτάνησα, ως οιονεί «Πεδεμόντιο του ελληνισμού», το δεύτερο τις κοινωνικές και εθνικές συγκρούσεις στη Σάμο, ως το εξεγερσιακό υπόδειγμα του τουρκοκρατούμενου ελληνισμού, και το τρίτο τη «Φιλική Εταιρεία», την συγκέντρωση των δυνάμεων του γένους γύρω από το πρόταγμα της παλιγγενεσίας.