Στον μεγαλοπρεπή Ναό της Αγίας Βαρβάρας Λαμίας, εορτάσθηκε την Τρίτη 2 Μαρτίου η ιερά μνήμη του Αγίου Ιερέως Νικολάου του Πλανά, καθότι στο ισόγειο Πνευματικό Κέντρο του Ναού, υπάρχει Ιερό Παρεκκλήσιο αφιερωμένο στον Άγιο, μοναδικό σε ολόκληρη την Φθιώτιδα.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Συμεών, ανήμερα της εορτής ετέλεσε την Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον Ναό της Αγίας Βαρβάρας με την αυστηρή τήρηση των προβλεπομένων μέτρων προστασίας.
Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος σκιαγραφώντας την αγιασμένη ζωή του Ναξίου Ιερέως Νικολάου του Πλανά, ο οποίος έζησε και αγίασε με το πέρασμά του την πόλη της Αθήνας, ωμίλησε επίκαιρα για δύο μεγάλα από τα πολλά χαρίσματα που διέκριναν τον σύγχρονο Άγιο, την απλότητα και την αδιάλειπτη προσευχή.
Χαρακτηριστικά ο Σεβασμιώτατος ανέφερε:
«Ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς έζησε και αγίασε μέσα στο δύσκολο περιβάλλον της πρωτεύουσας, μέσα στο αστικό περιβάλλον της πρωτεύουσας, μέσα σε ένα περιβάλλον, το οποίο είχε ήδη δεχτεί επιρροές κοσμικές, ένα περιβάλλον το οποίο ήδη είχε δεχτεί τα ρεύματα της Δύσεως, ένα περιβάλλον, το οποίο ήθελε να φέρει στη ζωή των ανθρώπων το ορθολογιστικό πνεύμα, την τετράγωνη λογική, ένα περιβάλλον το οποίο ήθελε να εξωθήσει την βυζαντινή και μυσταγωγική παράδοση σαν κάτι το σκοτεινό, σαν κάτι το νεφελώδες, σαν κάτι το αναχρονιστικό και συντηρητικό. Και αυτός ο Άγιος, μέσα από το χάρισμα της προσευχής και μέσα με το χάρισμα της απλότητας, διότι αυτά τα δύο ήταν τα κυριότερα χαρίσματα του Αγίου Νικολάου του Πλανά, η αδιάλειπτη προσευχή, και μάλιστα η προσευχή για όλους τους ανθρώπους, τα ατελείωτα χαρτάκια με τα ονόματα που μνημόνευε, τα χιλιάδες ονόματα, τα εκατοντάδες χιλιάδες ονόματα που μνημόνευε ταπεινά και σιωπηλά ατελείωτες ώρες, όταν οι άνθρωποι βρίσκονταν στις δικές τους μέριμνες, στις δικές τους δυσκολίες, στις δικές τους αγωνίες, αυτή η ψυχή του Θεού προσευχόταν για όλους τους ανθρώπους, για τους πονεμένους, για τους αδύνατους.
Και συγχρόνως ήταν απίστευτα απλός. Η απλότητα δεν βρίσκεται σε εξωτερικά σχήματα, η απλότητα βρίσκεται στη διάθεση της καρδιάς, στον τρόπο της επικοινωνίας, στην προσέγγιση του άλλου ανθρώπου, στην καθημερινότητα δηλαδή, στο κάθετι της ζωής μας.
Και με αυτές τις δύο αρετές και με πολλές άλλες κράτησε το αληθινό φως αναμμένο και ζωντανό, σε αντίθεση με τα ψεύτικα φώτα, που ερχόντουσαν και έρχονται και θα έρχονται εξ Εσπερίας για να ξεγελάσουν και να αποπροσανατολίσουν τον άνθρωπο. Μέσα σε μία δυτικίζουσα Αθήνα, μέσα σε μία Αθήνα, η οποία φλέρταρε θα λέγαμε με τον δυτικό σχολαστικισμό και σχετικισμό ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς και άλλοι λόγιοι, αληθινά λόγιοι, με «Λ» κεφαλαίο, άνθρωποι δηλαδή εμφορούμενοι με τον Λόγο του Θεού, κράτησε την Ορθόδοξη παράδοση, τη ρωμέϊκη παράδοση, την παράδοση της φιλοκαλίας, την παράδοση την ασκητική, την παράδοση τη νηπτική.
Δεν την κράτησε με κραυγές και με φανφάρες ο Άγιος Νικόλαος Πλανάς, ούτε σήκωσε πλακάτ στα χέρια, ούτε κήρυξε κανένα θρησκευτικό πόλεμο, ούτε κάποια επανάσταση, αλλά έκανε την επανάσταση του με την αδιάλειπτη προσευχή του, την επανάσταση του την έκανε πάνω στην Αγία Τράπεζα, πάνω στο εκκλησάκι του Αγίου Προφήτου Ελισσαίου στο Μοναστηράκι, στον Άγιο Ιωάννη τον Κυνηγό, παντού όπου κι αν λειτούργησε έκανε το θυσιαστήριο βατήρα, γέφυρα για να αλλάξει αυτός ο κόσμος».
Κλείνοντας το κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος τόνισε:
«Μήπως είναι καλύτερα να ακολουθήσουμε το δρόμο του Αγίου Νικολάου του Πλανά; Τον δρόμο δηλαδή της απλότητας και της σιωπής και της διακαούς, δακρυσμένης, ματωμένης προσευχής. Αυτό καλείται να κάνει ο χριστιανός του σήμερα, να προσεύχεται ταπεινά και σιωπηλά, όχι να είναι ένα εκκεντρικό πρόσωπο μέσα στην κοινωνία, το οποίο να προκαλεί και να αναστατώνει την κοινωνική ειρήνη και γαλήνη, αλλά να γαληνεύει τις ψυχές των ανθρώπων. Αυτό το παράδειγμα και αυτή την παρακαταθήκη μας δίνει ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς και μάλιστα σε μία εποχή δύσκολη, που ο πειρασμός της ταραχής και της αναστάτωσης και της ανυπακοής είναι πολύ έντονος μπροστά μας, είναι τσιτωμένα τα νεύρα των ανθρώπων, όλοι είναι έτοιμοι για καυγά και για φασαρία. Και εμείς καλούμεθα να είμαστε οι φωνές της ηρεμίας, της γαλήνης, και της καλοσύνης, της συγχωρητικότητας και της αγάπης, της σύνεσης και της σωφροσύνης. Και όλα αυτά μπορούμε να τα επιτύχουμε μονάχα με αυτές τις δύο αρετές του Αγίου Νικολάου του Πλανά, την απλότητα η οποία γεννά συγκατάβαση και επιείκεια και με την αδιάλειπτη, σιωπηλή και ταπεινή προσευχή, η οποία φέρνει την χάρη του Θεού και σκεπάζει τα πρόσωπα των αδελφών μας».
