“Ἡ ἀγωνία τοῦ Πατριάρχου εἶναι διαρκὴς καὶ ἔντονος διὰ τὴν ἐνόριον πορείαν σας. Οἱ κίνδυνοι καὶ οἱ πειρασμοὶ εἶναι πολλοί. Ὁ μοναχὸς εὐκόλως δύναται νὰ παρασυρθῇ καὶ νὰ θεωρήσει τὸν ἑαυτόν του τεταγμένον εἰς τὴν ἐπιτήρησιν τοῦ Κυριακοῦ Σώματος καὶ νὰ περιβληθῇ μερίμνας καὶ εὐθύνας ἀντιθέτους πρὸς τὴν εἰς Χριστὸν ἀφιέρωσίν του. Βεβαίως, καὶ τὸ ἐνδιαφέρον τῶν μοναχῶν διὰ τὴν Ἐκκλησίαν εἶναι ἐποφειλόμενον καὶ οὐσιῶδες, ἀλλὰ ἐκδηλοῦται διαφόρως.
Ἡ καρδιακὴ προσευχή, ἡ τήρησις τῶν μοναχικῶν ὑποτυπώσεων, ἡ καθαρότης τῶν λογισμῶν, ἡ ἀκατάπαυστος λατρεία τοῦ Θεοῦ, ἡ καῦσις τῆς καρδίας του ὑπὲρ πάσης τῆς κτίσεως, ὁ ἔμπειρος καὶ συνεπὴς λόγος, εἶναι αἱ κύριαι ἐκδηλώσεις τοῦ ἐνδιαφέροντος καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ μοναχοῦ διὰ τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ.
Δὲν εἶναι ἔργον τοῦ μοναχοῦ ἡ παράλληλος δρᾶσις του πρὸς τὴν ἑκασταχοῦ τοπικὴν Ἐκκλησίαν. Ὁ μοναχὸς διδάσκει, φωτίζει καὶ ἁγιάζει τὸν περίγυρόν του μὲ τὴν συνεπῆ του ζωήν, μὲ τοὺς ἀγῶνας, τὴν μετάνοιαν, τὰ δάκρυα, τὴν ἄσκησιν, τὴν ἡσυχίαν, τὴν ἀφάνειαν, τὴν ἀκατάπαυστον προσευχήν”
(Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, Ἅγιον Ὅρος, 28-5-2022)
Παναγιώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα
Εἰς αὐτὴν τὴν Ὑμετέραν Πατρικὴν καὶ Πατριαρχικήν ἀγωνίαν, ἐκ τῆς ἱερᾶς ταύτης τῆς τοῦ Ὁσίου Ἀγάθωνος ἱστορικῆς μάνδρας, ὡς ἐπίσκοπος, κηδεμών, προστάτης καὶ πνευματικὸς πατὴρ τῶν τε ἐνταῦθα ἐνασκουμένων πατέρων, ἅμα δὲ καὶ ἑτέρων πολυαρίθμων ἀφιερωμένων ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν εἰς τὰ εἴκοσι πέντε ἐν συνόλῳ ἐπανδρωμένα μοναστικὰ καθιδρύματα τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως τῆς Φθιώτιδος, διαβεβαιοῦμεν Ὑμῖν, τὸν στοργικὸν πατέρα ἁπάντων τῶν τῆς Ὀρθοδοξίας μοναζόντων καὶ μοναζουσῶν, ὅτι ὁ φθιωτικὸς μοναχισμὸς στοιχεῖται ἐκ παραδόσεως εἰς τὸν Ὑμέτερον Πατριαρχικὸν ὑπογραμμόν, ὅστις τυγχάνει ἡ αὐθεντικὴ διδαχὴ τῆς παραδόσεως τῶν ὁσίων τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας.
Ὑμεῖς ὡς ὁ Καθηγούμενος τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας ἁπάσης, Παναγιώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα, διδάσκετε ἔργῳ καὶ λόγῳ τὸν γνήσιον καὶ αὐθεντικὸν μοναχισμόν, τὸν μοναχισμὸν τῆς Ἐκκλησίας καὶ οὐχὶ τῶν ἀρρωστημένων ἀτομικοτήτων, τὸν μοναχισμὸν τῆς κοινότητας καὶ οὐχὶ τῆς ἰδιωτείας, τὸν μοναχισμὸν τῶν ἐν μετανοίᾳ ἀγωνιζομένων καὶ οὺχὶ τῶν ἐν αὐταρκείᾳ καὶ ναρκισσισμῷ ἀναιδῶς περπερευομένων.
Τὸ Ὑμέτερον εὐλαβικὸν προσκύνημα εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν ταύτην, Παναγιώτατε, ἐκτὸς τοῦ ὅτι φανεροῖ τὴν ὑψοποιὸν ταπείνωσιν καὶ κένωσιν τοῦ Πατριάρχου τοῦ Γένους, ὅστις κατέρχεται «ἀπὸ θρόνου ὑψηλοῦ» πρὸς τὰ πτωχὰ καὶ ταπεινά του τέκνα, ἀποτελεῖ ἐν ταυτῷ καὶ ἀπὸ μέρους Ὑμῶν ἐκδήλωσιν πατρικῆς καὶ πατριαρχικῆς εὐαρεσκείας διὰ τὸ ἀληθῶς παραδοσιακὸν καὶ ἐκκλησιολογικῶς ὀρθὸν καὶ ὑποδειγματικὸν ἦθος τῆς μοναστικῆς οἰκογενείας τῆς τοπικῆς ἐν Φθίᾳ Ἐκκλησίας.
Αὐτὸ τὸ ἦθος χαρακτηρίζει τοὺς μοναχοὺς καὶ τὰς μοναχὰς ἡμῶν διὰ τοὺς ὁποίους καυχῶμαι ἐν Κυρίῳ. Ἡ βιοτή των ἐμπνέεται ἀπὸ τὸ ἦθος τῶν μεγάλων Φθιωτῶν Ὁσίων, τοῦ Ὁσίου Ἀθανασίου τοῦ ἐξ Ὑπάτης, ἐκ τῶν Νέων Πατρῶν, τοῦ Μετεωρίτου καὶ τοῦ συνασκητοῦ του, Ὁσίου Ἀγάθωνος τοῦ Κτίτορος, τῶν Ὁσίων Νικήτα τοῦ Θεόπτου, Γρηγορίου τοῦ Μυροβλύτου καὶ τῶν συνασκητῶν αὐτῶν Θεοδώρου τοῦ πρεσβυτέρου καὶ Δανιήλ, τοῦ Ὁσίου Δαυὶδ τοῦ ἐκ Κυπαρισσίου Ταλαντίου, τοῦ ἐν Εὐβοίᾳ, τοῦ Ὁσίου Σεραφεὶμ τοῦ ἐκ Ζελίου Λοκρίδος, τοῦ ἐν Δομβῷ καὶ τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Βησσαρίωνος, τοῦ ἐκ Πεταλιδίου Μεσσηνίας, τοῦ Ἀγαθωνίτου, τοῦ ἐλεήμονος καὶ πνευματικοῦ.
Διὰ δὲ τῆς ὑφ᾽Ὑμῶν ἀναγραφῆς τοῦ Ὁσίου Βησσαρίωνος εἰς τὸ Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, πρὸ ἑνὸς ἔτους, καταγράψατε καὶ περιγράψατε διὰ μίαν εἰσέτιν φορὰν τὰ γνωρίσματα τοῦ ὑγιοῦς μοναχισμοῦ, τοῦτ᾽ἔστι τοῦ μοναχισμοῦ τῶν Ἁγίων, ἐν οἷς καὶ ὁ Ὅσιος Βησσαρίων, ὁ Πατὴρ πάντων ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν.
Εἴμεθα Ἐκκλησία ἁμαρτωλῶν, Παναγιώτατε, καὶ οὐχὶ αὐτοδεδικαιωμένων. Εἴμεθα Ἐκκλησία μετανοούντων καὶ ἐκζητοῦντων τὸ Θεῖον Ἔλεος καὶ τὴν ἄπειρον τοῦ Κυρίου εὐσπλαχνίαν καὶ οὐχὶ Ἐκκλησία τῶν δῆθεν καθαρῶν καὶ τελείων.
Αὔτη ἡ Ἐκκλησία σήμερον, τὰ τέκνα τὰ πνευματικὰ τοῦ Ὁσίου Βησσαρίωνος τοῦ Ἀγαθωνίτου, ἅπαντες ἀνεξαιρέτως κλίνομεν εὐβαβικῶς ἐνώπιον Ὑμῶν τὸ γόνυ τοῦ σώματος καὶ τῆς καρδίας, κατασπαζόμενοι εὐγνωμόνως τοὺς πόδας Ὑμῶν, “τοὺς εὐαγγελιζομένους τὴν εἰρήνην, τοὺς εὐαγγελιζομένους τὰ ἀγαθά” (Ῥωμ. 10,15) καὶ δηλοῦμεν εὐθαρσῶς, δημοσίως καὶ παρρησίᾳ εἰς Ὑμᾶς, Παναγιώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα, καὶ πάσῃ τῇ Ἐκκλησίᾳ, ὡς ἐτόνισε καὶ λίαν προσφάτως εἰς δημοσίας τοποθετήσεις του καὶ ὁ Μακαριώτατος πνευματικὸς ἡμῶν Πατὴρ καὶ εὐεργέτης, ὁ Ἀρχιεπίσκοπός ἡμῶν, ὁ Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κύριος κύριος Ἱερώνυμος, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἰς τὰ μείζονα τῆς Ὁρθοδοξίας ζητήματα στοιχεῖται μετὰ τῆς τροφοῦ τοῦ Γένους Μητρὸς Ἐκκλησίας, οὕτω καὶ ἡμεῖς οἱ μικροὶ καὶ ταπεινοί, σήμερον, ἐκ τῶν ὑψωμάτων τῆς Οἴτης, τὸ αὐτὸ φρονοῦμεν καὶ διατρανώνομεν πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ:
Λάλει, Κύριε μοι Κύριε Βαρθολομαῖε, καὶ οἱ δοῦλοι Σου ἀκούουσιν.
Μεθ᾽ Ὑμῶν ἐσμὲν καὶ οὐχὶ καθ᾽ Ὑμῶν, σοφὲ τῆς Ἐκκλησίας πηδαλιοῦχε.
Ἐν τῇ Ὑμετέρᾳ ὑπακοῇ.
Ναί, Παναγιώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα!
Ναί, τοῦ Θεοῦ συνεργοῦντος, τιμιώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα!
Ἀμήν.
Ἱερὰ Μονὴ Κοιμήσεως Θεοτόκου Ὁσίου Ἀγάθωνος
Κυριακή, 25 Ἰουνίου 2023
