Κυρίες και Κύριοι,
Θέλω να ευχαριστήσω τον κ. Χατζηγάκη και το Βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ για την πρόσκληση που μου απηύθυναν να συμμετάσχω στη σημερινή συζήτηση.
Για εμένα, η αποδοχή της πρόσκλησης ήταν πρόκληση και ευκαιρία.
Πρόκληση να ιχνηλατήσω τους προβληματισμούς και τις θέσεις του συγγραφέα, για ιδεολογικά, πολιτικά, ιστορικά, κοινωνικά, αξιακά ζητήματα.
Ευκαιρία να μελετήσω την «μαρτυρία» ενός πολιτικού, μέσα από εμπειρίες και γεγονότα όπως τα έζησε κατά την ιστορική τους εξέλιξη.
Πολιτικό που είχα την τύχη να γνωρίσω στα κοινοβουλευτικά έδρανα στην αρχή της δικής μου πολιτικής σταδιοδρομίας.
Σήμερα αισθάνομαι δικαιωμένος γι’ αυτή την επιλογή μου.
Η ξενάγηση στις σελίδες του βιβλίου είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και χρήσιμη.
Το βιβλίο είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς και μεθοδικής εργασίας, εκτεταμένης έρευνας και τεκμηριωμένης ανάλυσης, συμπυκνωμένης γνώσης και εμπειρίας.
Για τους λόγους αυτούς, το βιβλίο πρέπει να αποτελέσει εφαλτήριο για γόνιμη σκέψη και ουσιαστική συζήτηση.
Κυρίες και Κύριοι,
Θα μου επιτρέψετε να σταθώ σε ορισμένες σκέψεις και θέσεις του συγγραφέα που ξετυλίγονται και διατρέχουν τις σελίδες του βιβλίου.
1η Παρατήρηση:
Ο συγγραφέας ορθώς αναφέρεται εκτεταμένα στα δομικά προβλήματα της Ευρώπης.
Ευρώπη η οποία, τα τελευταία χρόνια, έχει βρεθεί αντιμέτωπη με τρεις μεγάλες κρίσεις:
- Τη θεσμική, με την αποτυχία του σχεδίου για «Σύνταγμα της Ευρώπης».
- Την οικονομική, με την κρίση του κοινού νομίσματος.
- Την πολιτική και κοινωνική, με την έκρηξη του προσφυγικού/μεταναστευτικού προβλήματος.
Σ’ αυτές προστέθηκε η έκρηξη της τρομοκρατίας, με τις επιθέσεις μίσους σε Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Η διαχείριση αυτών έκανε την Ευρωπαϊκή Ένωση να δείχνει στα μάτια πολλών αναποτελεσματική.
Ένας γραφειοκρατικός οργανισμός, αδύναμος να δώσει λύσεις στην ανεργία, στην ανέχεια, στην ανασφάλεια.
Με το εγχείρημα της οικονομικής και νομισματικής ενοποίησης, δομικά και θεσμικά, ημιτελές.
Με ένα «χάσμα» ανταγωνιστικότητας, το οποίο αποτυπώνεται σε έναν πλεονασματικό Βορρά και σε έναν ελλειμματικό Νότο.
Με τις ηγεσίες της αδυνατούσες να διαχειριστούν τις συνέπειες της κρίσης, με δογματικές προσεγγίσεις, πρακτικές επιβολής, γεωγραφικούς διαχωρισμούς.
Και με τον φόβο μπροστά στις προκλήσεις, να έχει δημιουργήσει ένα «πολιτικό και κοινωνικό θερμοκήπιο», όπου φύονται λαϊκισμός, μισαλλοδοξία και εθνικισμός.
Για το λόγο αυτό, η συμπλήρωση πρόσφατα 60 ετών από τότε που ξεκίνησε στη Ρώμη η πορεία της ενωμένης Ευρώπης, προσφέρεται για μία αξιολόγηση των μέχρι σήμερα πεπραγμένων, ανάδειξη των σφαλμάτων και των προβλημάτων και αναζήτηση λύσεων.
Η ευρωπαϊκή πορεία είναι μια ιστορία ειρήνης, δημοκρατίας, αλληλεγγύης και ελευθερίας, αλλά και ευημερίας, ισότητας, ευζωίας και βιωσιμότητας.
Η απάντηση συνεπώς πρέπει να είναι η εμβάθυνση και ενδυνάμωση της Ευρώπης.
Για μια Ευρώπη των πολιτών όπως εύστοχα επισημαίνει και ο συγγραφέας, με ενισχυμένη τη δημιουργική αλληλεγγύη.
Η Ελλάδα έχει περισσότερο από ποτέ ανάγκη την Ευρώπη.
Ασφάλεια, ευημερία και Δημοκρατία μπορούν να υπηρετηθούν μόνο εντός της Ευρώπης.
Για τους λόγους αυτούς πρέπει να είμαστε παρόντες και ενεργοί στη συζήτηση για το μέλλον της Ευρώπης.
2η Παρατήρηση:
Ο συγγραφέας αισθάνεται θλίψη όταν επιχειρείται, αβασάνιστα και αποστροφικά, να μεταφερθούν όλα τα δεινά της σημερινής κατάστασης της χώρας στην περίοδο της μεταπολίτευσης.
Είναι γεγονός ότι η σημερινή Κυβερνητική ηγεσία, αφού πέρασε από διάφορα αφηγήματα τα οποία διαδοχικά κατέρρευσαν, προσπαθεί να γαντζωθεί από το τελευταίας κοπής, ότι «επί 40 χρόνια καταστρέψατε την Ελλάδα και τώρα εμείς την βγάζουμε από τα μνημόνια».
Όμως και αυτό το αφήγημα είναι έωλο, και ως προς τα δύο σκέλη του, αφού είναι ανιστόρητο και βρίσκεται σε σύγκρουση με την πραγματικότητα.
Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα, μετά τον καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο, έκανε σημαντικά βήματα προόδου, με τις προσπάθειες πολιτών και πολιτικών.
Μετά δε την μεταπολίτευση διένυσε την καλύτερη περίοδο της ιστορίας της, στο οικονομικό, το κοινωνικό και το πολιτικό πεδίο.
Αύξησε σημαντικά τον εθνικό πλούτο της και βελτίωσε την ευημερία των πολιτών.
Βεβαίως αυτές τις δεκαετίες, υπήρξαν και παραλείψεις, έγιναν και λάθη.
Από άλλες πλευρές λιγότερα, και από άλλες περισσότερα και βαρύτερα.
Όμως κανένας, και οπωσδήποτε η Αριστερά του κ. Τσίπρα, δεν δικαιούται να μηδενίζει τους αγώνες γενεών Ελλήνων πολιτών και πολιτικών και να παριστάνει μόνο τον κριτή.
Όταν το πράττει αφοριστικά, στρεβλώνοντας τις ιστορικές εξελίξεις, τους αδικεί.
3η Παρατήρηση:
Ο συγγραφέας αναφέρεται στα χαρακτηριστικά της παγκόσμιας κρίσης η οποία θα έπληττε τη χώρα, ανεξάρτητα από τις ενδογενείς αδυναμίες μας.
Γιατί όπως εύστοχα παρατηρεί, όταν επέρχεται μια τόσο βαθιά κρίση, τα αίτια που την έχουν προκαλέσει δεν είναι «στιγμιαία».
Έχουν εκκολαφθεί και αναπαραχθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα στο παρελθόν.
Είναι αλήθεια ότι η κρίση ήταν συστημική και μεταδοτική, δημοσιονομική και χρηματοπιστωτική.
Βρήκε το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα «ανοχύρωτο», χωρίς μηχανισμούς αντίδρασης και αντιμετώπισής της.
Και την Ελλάδα με ένα αναπτυξιακό υπόδειγμα που χαρακτηρίζονταν από εμφανείς, αλλά και υποβόσκουσες, μακροχρόνιες παθογένειες στο αξιακό, στο θεσμικό, στο πολιτικό, στο κοινωνικό και στο οικονομικό πεδίο.
Η μεταγενέστερη εξέλιξη των γεγονότων είναι, σε όλους, γνωστή.
Η κρίση δανεισμού την άνοιξη του 2010.
Η προσφυγή στο Μηχανισμό Στήριξης, ως αποτέλεσμα και μιας σειράς λανθασμένων πολιτικών επιλογών και χειρισμών της διακυβέρνησης Παπανδρέου.
Και η εφαρμογή ασφυκτικών προγραμμάτων οικονομικής πολιτικής μέχρι και σήμερα.
4η Παρατήρηση:
Εύστοχα υποστηρίζει ο συγγραφέας ότι η λύση του αδιεξόδου είναι η ταχεία και διατηρήσιμη οικονομική ανάπτυξη.
Και αυτή μπορεί να επιτευχθεί στηριζόμενη η χώρα στις αρχές και τις αξίες του κοινωνικού φιλελευθερισμού, της κοινωνικής οικονομίας της αγοράς, που εξασφαλίζουν τόσο τη μέγιστη οικονομική αποτελεσματικότητα όσο και την κοινωνικά δικαιότερη κατανομή των εισοδημάτων και του παραγόμενου πλούτου.
Η Νέα Δημοκρατία έχει αποδείξει, διαχρονικά, ότι γνωρίζει και μπορεί τον εθνικό πλούτο να τον αυξάνει καλύτερα και να τον μοιράζει δικαιότερα.
Μεταπολιτευτικά, η μέση τιμή των ετήσιων ρυθμών οικονομικής μεγέθυνσης κατά τις περιόδους που άσκησε τη διακυβέρνηση της χώρας ήταν σημαντικά υψηλότερη αυτών που πέτυχαν τα άλλα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα.
Ενώ πρωταγωνίστησε και στη μείωση της άνισης διανομής του εισοδήματος.
Σήμερα, η επίτευξη ισχυρής και διατηρήσιμης ανάπτυξης πρέπει να στηρίζεται:
- στην αλλαγή της δημοσιονομικής πολιτικής, μέσα από την απλοποίηση και σταθεροποίηση της φορολογικής νομοθεσίας και τη σταδιακή μείωση φορολογικών συντελεστών νοικοκυριών και επιχειρήσεων,
- στην υλοποίηση μεταρρυθμίσεων που θα βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας,
- στην ενίσχυση της ρευστότητας στην πραγματική οικονομία, και
- στην υιοθέτηση μιας ολοκληρωμένης στρατηγικής για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, προσανατολισμένη στις ιδιωτικές επενδύσεις και τις εξαγωγές.
Δίνοντας προτεραιότητα στη βελτίωση της ποιότητας και της αποδοτικότητας, τον περιορισμό του κρατικού εναγκαλισμού και την προώθηση της διεθνοποίησης της εκπαίδευσης, της κατάρτισης, της δια βίου μάθησης, της έρευνας και τεχνολογικής ανάπτυξης, της καινοτομίας και της επιχειρηματικότητας.
5η Παρατήρηση:
Όπως επισημαίνει και ο συγγραφέας, ο ρόλος ενός σύγχρονου κράτους, οικονομικού, παραγωγικού και κοινωνικού δικαίου, που θα μπορεί να διαφυλάξει και να προαγάγει τις αξίες και την ταυτότητα ενός λαού, είναι κομβικός.
Είναι βέβαια αλήθεια πως το κράτος λειτουργεί συχνά με σοβαρές ατέλειες, μεγάλη ακαμψία, χαμηλή ποιότητα, αναποτελεσματικότητα, και κακή οργάνωση, ενώ διακρίνεται για φαινόμενα διαφθοράς, νεποτισμού και ευνοιοκρατίας.
Αυτό όμως δεν πρέπει να μας κάνει να το ακυρώσουμε.
Ούτε είναι υπεύθυνο «δια πάσα νόσο».
Αντίθετα, αποτελεί παράγοντα συμπληρωματικό της σωστής λειτουργίας του «ιδιωτικού».
Καθημερινά αποδεικνύεται πως οι αστοχίες της αγοράς μόνο με ρυθμιστικά αντίβαρα, που διαθέτουν κυρίως τα κράτη και οι κεντρικοί μηχανισμοί, μπορούν να αποφευχθούν ή να διορθωθούν.
Συνεπώς το ζητούμενο σήμερα είναι να δημιουργηθεί ένα αποτελεσματικό, ευέλικτο, σύγχρονο και παραγωγικό κράτος.
Ένα κράτος, εγγυητής του κοινωνικού συμβολαίου, με την οικοδόμηση μιας ελεύθερης, ανοικτής και δημοκρατικής κοινωνίας.
Ένα κράτος που θα παρεμβαίνει και θα μεριμνά για τη βέλτιστη λειτουργία του μηχανισμού της αγοράς, την εξασφάλιση της μέγιστης οικονομικής αποτελεσματικότητας και την κοινωνικά δικαιότερη κατανομή του πλούτου.
Το μείγμα, βέβαια, αγοράς και κράτους μπορεί να ποικίλλει, ανάλογα με τις περιστάσεις, τις ανάγκες και τις προτιμήσεις της κοινωνίας.
6η Παρατήρηση:
Ο συγγραφέας πιστεύει στις πολιτικές συνεργασίες, συγκλίσεις και συναινέσεις.
Θεωρώ και εγώ ότι η πολιτική και κοινωνική συνεννόηση είναι αναγκαία συνθήκη για την ομαλή και ανοδική πορεία της χώρας.
Όμως πρέπει να χτίζεται διαχρονικά, με όρους ειλικρίνειας και εθνικής ευθύνης.
Δεν μπορεί να επιτευχθεί ευκαιριακά, με «λεόντιες» συμπεριφορές του τύπου «τα κέρδη δικά μου, τις ζημιές τις μοιράζουμε».
Δεν μπορεί να επιτευχθεί με «κουτοπόνηρες» προσπάθειες διάχυσης και μετακύλισης ευθυνών.
Δεν μπορεί να επιτευχθεί με καιροσκοπικές προσεγγίσεις, με επικίνδυνους ακροβατισμούς, με μικροκομματικούς υπολογισμούς.
Η εθνική συνεννόηση απαιτεί, από όλους, αυτογνωσία, αυτοκριτική, ειλικρίνεια προθέσεων, σαφήνεια θέσεων.
Πάνω από όλα απαιτεί αξιοπιστία και εμπιστοσύνη.
Και η εμπιστοσύνη οικοδομείται. Δεν υποκλέπτεται, ούτε εκβιάζεται.
Η Νέα Δημοκρατία, στη μακρά της διαδρομή, έχει αποδείξει ότι τηρεί εθνικά υπεύθυνη στάση.
Δεν κερδοσκοπεί πολιτικά πάνω στα προβλήματα της χώρας και των πολιτών.
Να υπενθυμίσω ενδεικτικά ότι πολύ πρόσφατα, το 2015, όταν η χώρα «τρέκλισε» επικίνδυνα, διασώθηκε χάρη στο υψηλό αίσθημα ευθύνης που επέδειξε η Νέα Δημοκρατία και άλλες μικρές πολιτικές δυνάμεις της σημερινής αντιπολίτευσης.
7η Παρατήρηση:
Ο συγγραφέας ορθώς υποστηρίζει ότι η εποχή μας έχει ανάγκη από «ταγούς» με κατάρτιση, μόρφωση και ήθος.
Από μία «σπονδυλική στήλη» διανοούμενων.
Ποιους όμως διανοούμενους;
Αυτούς που είναι προσδεδεμένοι στο άρμα της αντικειμενικότητας, της εντιμότητας και της ανιδιοτέλειας.
Αυτούς που δεν διακατέχονται από τη λογική της καταγγελίας, της συκοφάντησης και της διαστρέβλωσης της σκέψης των αντιπάλων.
Αυτούς που προβάλλουν τον ορθό λόγο και καθοδηγούν, ορθολογικά, την κοινωνία.
Αυτούς που δεν έχουν κλίση προς έναν ψεύτικο «επαναστατισμό», «εκσυγχρονισμό» και «προοδευτισμό».
Αυτούς που δεν χρησιμοποιούν τη χώρα τους ως case study, όπως έγινε στην Ελλάδα το 2015, για την εμπειρική επαλήθευση επιστημονικών θεωριών.
8η Παρατήρηση:
Τα 3 τελευταία χρόνια, η δημιουργική ασάφεια, οι αυταπάτες, οι αυτοσχεδιασμοί και οι ιδεοληψίες, επέφεραν τεράστιο κόστος στη χώρα και στους πολίτες.
Αυτό καθιστά μεγαλύτερες τις απαιτήσεις των πολιτών από τη Νέα Δημοκρατία.
Αυτό δεν γίνεται για πρώτη φορά.
Πάντα στα δύσκολα, η πολιτική λύση αναζητείται από τη Νέα Δημοκρατία.
Το Κόμμα που ανταποκρίθηκε με επιτυχία, ουσιαστικά και πρωταγωνιστικά, στην ιστορική πρόσκληση και αποστολή.
Οικοδόμησε τη σύγχρονη δημοκρατία.
Σχεδίασε, υλοποίησε και εδραίωσε την ευρωπαϊκή θέση της χώρας.
Αύξησε τον πλούτο της, βελτιώνοντας το βιοτικό επίπεδο και την ευημερία των πολιτών.
Είπε τα μεγάλα «ΝΑΙ» και τα μεγάλα «ΌΧΙ», αποδεικνύοντας ότι μπορεί να υπηρετεί με ευθύνη την πατρίδα και τους πολίτες της.
Η Νέα Δημοκρατία έχει καταγράψει τις περισσότερες και σημαντικότερες επιτυχίες, τα μικρότερα λάθη και τις λιγότερες παραλείψεις συγκριτικά με τους πολιτικούς αντιπάλους της.
Γι’ αυτό, αν και διαχρονικά πολιτεύθηκε μακριά από ψεύδη και λαϊκισμούς, οι πολίτες με την εμπιστοσύνη τους, αθροιστικά, την έχουν αναδείξει ως την πρώτη, ως την πιο ισχυρή πολιτική δύναμη της χώρας.
Ως τον μεγάλο, μόνιμο και σταθερό πυλώνα του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Την αγωνιώδη δε προσπάθεια των πολιτικών αντιπάλων να διαβάλλουν τη Νέα Δημοκρατία, την αντιμετωπίζουμε με λίγες, καθαρές και σταθερές κουβέντες.
Η Νέα Δημοκρατία ήταν, είναι και θα είναι η μεγάλη, πατριωτική, φιλελεύθερη, κοινωνική και ριζοσπαστική πολιτική δύναμη της χώρας.
Με εκτεταμένες και βαθιές ρίζες στις λαϊκές δυνάμεις, τα μικρομεσαία στρώματα και τους νοικοκυραίους που αναφέρει ο κ. Υπουργός.
Η Νέα Δημοκρατία είναι βαθιά δημοκρατική, πολυσυλλεκτική, συνθετική, συνεκτική, ορθολογική, στιβαρή, προσαρμοστική, γνήσια προοδευτική και αντιλαϊκιστική.
Φίλες και Φίλοι,
Συμπερασματικά, η ξενάγηση στις σελίδες του βιβλίου είναι συναρπαστική και χρήσιμη, προσφέροντας μια υπεύθυνη, τεκμηριωμένη και εκτεταμένη ανάγνωση του μακρινού και πρόσφατου παρελθόντος.
Γι’ αυτό το λόγο εύχομαι ολόψυχα το ανά χείρας βιβλίο να βρει την ανταπόκριση που προσδοκά ο συγγραφέας, και να διαβαστεί, να μελετηθεί καλύτερα, από πολλούς, όσο γίνεται περισσότερους…
