Ο Γιάννης Σπανός υπήρξε κατά πάνδημη αναγνώριση ένας σπουδαίος Δήμαρχος Χαλκιδέων και Βουλευτής Εύβοιας. Ένας καινοτόμος αναμορφωτής που έβλεπε πολύ μπροστά από την εποχή του και ταυτόχρονα, ένας ακούραστος δουλευτής που υπηρέτησε τον τόπο του με αστείρευτο ζήλο και ορμητικότητα. Με ξεκάθαρο όραμα για τις στρατηγικές προκλήσεις της πόλης του, αλλά και με προσήλωση στα μικρά και καθημερινά διακυβεύματα της κάθε γειτονιάς.
Από τις μεγάλες στρατηγικές υποδομές που απολαμβάνουν έως και σήμερα οι δημότες της Χαλκίδας, έως τη λάμπα και το φρεάτιο που, αν χρειαζόταν, δεν δίσταζε να επισκευάσει προσωπικά, ο Γιάννης Σπανός βρισκόταν πάντα εκεί, στην πρώτη γραμμή. Εργατικός και ακούραστος σαν τη «Μέλισσα», που όχι τυχαία συνδέθηκε τόσο στενά με το όνομά του.
Ταπεινός ηγέτης και συνάμα υπερήφανος εργάτης, που με καύσιμη ύλη το προσωπικό του πάθος για την πόλη, παρέδωσε ένα τεράστιο έργο. Παράλληλα, πραγματώνοντας όσο λίγοι την πεμπτουσία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, το «να μιλάς με έργα και όχι με λόγια», άφησε εμβληματικό πρότυπο, ισχυρό παράδειγμα, αλλά και έναν πολύ υψηλό πήχυ σε όλους όσοι υπηρετούμε τα κοινά πράγματα αυτού του τόπου.
Δίπλα, όμως, στα λαμπρά «εν Δήμω» που θα γράψει ο ιστορικός της Χαλκίδας για τον Γιάννη Σπανό, ας μου επιτραπεί να προσθέσω λίγες εικόνες από τα «εν οίκω». Τον άξιο σύζυγο και πατέρα, τον τρυφερό παππού, τον καλό φίλο. Τον ευαίσθητο, μέσα στην τραχύτητά του, χαρακτήρα, που νοιαζόταν ανθρώπινα και πατρικά για τον διπλανό του.
Και τέλος, εντελώς προσωπικά, τον πολυαγαπημένο θείο με τις απολαυστικές συζητήσεις μας, γεμάτες από τις συμβουλές του, στο όμορφο μπαλκόνι απ’ όπου ατένιζε την πόλη της καρδιάς του και τα νερά του Ευρίπου.
Αντίο, Δήμαρχε. Αντίο, θείε μου.
