Με δέος και συγκίνηση, τιμούμε εδώ, στον ιστορικό Γοργοπόταμο, μια από τις κορυφαίες στιγμές της νεότερης και σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας. Και δεν είναι εύκολη αυτή η κατάταξη, για ένα Έθνος που κάθε στιγμή της Ιστορίας του σημαδεύτηκε από κοσμοϊστορικά γεγονότα με παγκόσμια ακτινοβολία. Για μία Χώρα που κάθε της πιθαμή είναι ποτισμένη με αίμα ηρώων. Για έναν λαό που δαψιλώς και αφειδώλευτα προσέφερε πάντοτε τον ανθό του, τα ίδια του τα παιδιά, ως λίθους στο οικοδόμημα των υψηλών ιδανικών του× της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας.
Όμως ο Γοργοπόταμος κατέχει πολύ δίκαια μια ξεχωριστή θέση στο τόσο πυκνογραμμένο βιβλίο της Ιστορίας της Πατρίδας μας.
Καταρχήν για το επιχειρησιακό του αποτέλεσμα. Στην πιο κρίσιμη στιγμή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, εκεί όπου οι Συμμαχικές Δυνάμεις αντιμάχονταν τις ναζιστικές ορδές του σκότους που αιματοκυλούσαν την Ευρώπη, ένα στιγμιαίο – εξαιρετικά ολιγάνθρωπο για τα μεγέθη του πολέμου – εγχείρημα, κατέφερε ένα ασύμμετρα, απροσδόκητα μεγάλο χτύπημα στον Άξονα.
Η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου παρεμπόδισε για δύο ολόκληρους μήνες την τροφοδοσία του Ρόμελ στο ΆφρικαΚορπς, αδυνατίζοντας σε μεγάλο βαθμό τις δυνάμεις του και ανατρέποντας εν τέλει σε βάθος τους πολεμικούς σχεδιασμούς του.
Ο δεύτερος – και σημαντικότερος ίσως – λόγος της δίκαιας εξύψωσης της σημερινής μέρας στην ιστορική μας μνήμη είναι ότι οι Έλληνες στον Γοργοπόταμο νίκησαν τον πιο ύπουλο – και δυστυχώς διαχρονικό – εχθρό τους× τη διχόνοια. Τη διχόνοια που έφερε τόσους και τόσους εμφυλίους πολέμους× τόσους εθνικούς διχασμούς και τόσες μαύρες – δίπλα στις χρυσές – σελίδες της Ιστορίας μας. Εκείνες τις μοναδικές στιγμές, ο ΕΛΑΣ του Άρη Βελουχιώτη και ο ΕΔΕΣ του Ναπολέοντα Ζέρβα, μαζί με τους 14 Βρετανούς σαμποτέρ, των Μάγιερς και Γούντχαουζ ξεπέρασαν πρώτα και κύρια τα ίδια τους τα πάθη.
Δυο άνθρωποι και δίπλα τους δυο ομάδες, που μέχρι χτες ήταν αμείλικτοι αντίπαλοι, στιγμιαία τα άφησαν όλα στην άκρη. Βγήκαν από τις φυλακές του μίσους και περπάτησαν ελεύθεροι τον δρόμο της προσήλωσης στα ιδανικά και τον κοινό στόχο.
Ο σκοπός έφερε την ομοψυχία. Και η ομοψυχία έφερε το αποτέλεσμα.
Κόντρα στον καιρό, κόντρα στις συγκυρίες, με την πολύτιμη βοήθεια των συμμάχων, οι αντάρτες των βουνών της Ρούμελης, τα έβαλαν με τον κατακτητή και νίκησαν.
Εδώ, σήμερα, 80 χρόνια μετά, κάτω από τη βαριά σκιά της ιστορίας του Γοργοποτάμου, στεκόμαστε και τιμούμε μία από τις κορυφαίες στιγμές της ελληνικής Αντίστασης.
Και συνιστά πραγματικά ξεχωριστή τιμή να αντικρίζω και να απευθύνομαι στους απογόνους και επιγόνους όλων εκείνων των αγωνιστών, που πέτυχαν την τεράστια νίκη. Που πολέμησαν με λιγοστά μέσα, αλλά με όλη τους την ψυχή για την απελευθέρωση της πατρίδας.
Η ενότητα, ως ο κορυφαίος συμβολισμός της σημερινής ημέρας, με πολυδιάστατες όψεις, κοινωνική, πολιτική, ηθική, είναι πρωτίστως μια ατομική μας απόφαση. Για το πριν και το μετά. Για το ένδοξο χτες, αλλά και για ένα ελπιδοφόρο αύριο.
Για να μπορούμε να κοιτάζουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη.
Για να μπορούμε να κοιτάζουμε τα παιδιά μας στα μάτια.
